Supermarktactivisme

Ik sta voor het vegaschap bij de Jumbo. Een man komt teruggelopen naar het vleesvak dat eraan grenst en ik zie hem een pakje kipschnitzels terugleggen. Vervolgens staat hij nog een tijdje te aarzelen. “Zal ik?” denkt mijn brein. De man staat nog steeds vertwijfeld voor het schap met dode kippen. “Ik doe het gewoon” vervolgt het in mijn hoofd.

Mijn ogen speuren snel naar de vegan kip krokant schnitzels, ik gris een verpakking uit de vitrine en zeg vriendelijk doch quasi achteloos tegen de beste man, met het pakje in mijn hand naar hem uitgestrekt: “Ik zou deze nemen, da’s veel beter.” Glimlachend kijkt hij me aan en zegt: “Ja mijn vrouw is vegetarisch.” “O echt? Maar u dus niet?” glimlach ik terug. “Nee ik niet.” “Waarom niet?”, vraag ik met een verbazing alsof geen vlees eten al de norm is. “Tja… Zal ik die gewoon eens nemen?” “Ik zou het doen, die is echt heel lekker.” “Nou, ik doe het gewoon!” zegt hij enthousiast terwijl hij het pakje van me aanneemt en in zijn mandje legt. “Nou, geniet er maar lekker van, eet smakelijk!” wens ik hem blij toe.